Daar sta je dan, als nét 17 jarig meisje.. 1e dag bij de Landmacht, om opgeleid te worden tot leidinggevende! Watskebeurt?

Toen ik op de middelbare zat, wist ik het zeker! Ik word later binnenhuisarchitect. Ik had als extra vak Tekenen gekozen, want ja, dat had ik nodig voor later. Het moment was daar, ik ging met mijn maquette, opdrachten en map vol tekeningen naar het toelatingsgesprek voor de Willem de Koning Academie in Rotterdam. Niet mega zenuwachtig, wel spannend. Mijn vader zei nog "ik denk niet dat die opleiding iets voor jou is, veel te "zweverig". Waarop ik antwoordde "dat red ik wel die 4 jaar". Na die ene dag... wist ik het ook zeker, dit ga ik niet trekken hier! Na het gesprek, propte ik mijn maquette in de prullenbak en zei tegen mijn moeder "dit wordt 'm niet.. ik ga het leger in!"

Tja, waar kwam dat vandaan? Vrienden van mij, wilde allemaal naar de KMA, de officiersopleiding, maar niemand kwam door de keuring! Ik vond het fascinerend, had echter geen idee waar ik aan zou beginnen, maar ik wilde die keuring ook wel eens doen. Een vriend van de familie zei, je moet naar de KMS, daar heb ik een toptijd gehad! En ter plekke, bij hem thuis, aangemeld via de computer. De Sergeantenopleiding. Ik had geen flauw idee....

Heel wat keuringen, gesprekken en testen verder.. Yasmin ging naar de KMS in Weert! Ik was nét 17, mocht officieel nog geen wapen dragen, jongste van de lichting. En ik wist nog steeds niet waar ik aan begon... één ding wist ik wel, ik ben er aan begonnen, dus ik ga het afmaken ook. Wat een tijd! Ik zal hier niet teveel over doorgaan, maar je wordt echt gevormd bij Defensie. 9 maanden lang ben ik afgezeken (sorry voor mijn woordkeuze, maar iets anders was het niet), de grond in geboord, gevormd, gekneed, tot aan de enkels afgezaagd. En toen was ik Sergeant... het echte leven moest nog beginnen, de opleiding was nog niks. 6 jaar heb ik écht met plezier gewerkt bij Defensie. Tussen de mannen, als meisje van 18 t/m mijn 23e, jaren waar ik de enige was tussen 150 mannen... "je moet het maar kunnen".. zoals de slogan op de reclame al zegt.

Daar ben ik geworden wie ik nu ben, een andere start had ik niet willen hebben.

Ik had echter geen diploma's en na een aantal jaar begon het te knagen. Ik wilde absoluut niet weg, maar stél dat je weg moet, om wat voor reden dan ook, dan moet ik wel een diploma hebben. 

Ik mocht een opleiding doen, en kon uit een paar kiezen. Beveiliger, Heftruckchauffeur... etc etc.. en Jeugdzorg. Het werd Jeugdzorg. 

Dit was echt niks voor mij. Ik had er een ander beeld van, maar dacht.. dat papiertje halen en dan ben ik klaar! Dus mijn MBO-4 opleiding in 1 jaar afgerond! Zo, dacht ik, daar ga ik nooit iets mee doen.

2 maanden later kwamen de bezuinigingen en Yasmin mocht gaan! Ik was te duur (22 jaar, inmiddels Sergeant der eerste klasse... de allerjongste van heel de Landmacht die er rondliep) en moest plaats maken voor nieuw personeel. Ik kreeg een jaar de tijd om uit te zoeken wat ik wilde doen, in de burgermaatschappij. 

3 jaar heb ik gewerkt op een zorgboerderij, en het concept is super. Hard werken, buiten, ploeteren in de winter en zomer, werken in de tuinen, stallen en kassen.. en alle deelnemers een hele dag met een lach op hun gezicht. Maar echt mijn ei kon ik er niet in kwijt. Het voelde niet goed, niet compleet, niet zoals ik ben. En toen is het begonnen.

Mijn vader is bijna zijn hele leven al ondernemer, schildersbedrijf overgenomen van mijn opa destijds, en zit al lang in het schildersvak. Hij was niet tevreden over de kwasten die er op de markt waren, en besloot... om gewoon zelf kwasten te ontwikkelen! Dit heeft bijna 6 jaar geduurd, voordat de eerste kwasten in een speciaalzaak terecht kwamen. Ze waren bedoeld voor de professionele, Nederlandse schilders... en op een op andere manier, is het opgepikt door een Amerikaanse vrouw, met een opknapwinkeltje (net als Ruby Wonen) en die wilde de kwasten in Amerika gaan verkopen. Dit is als een grote olievlek zich gaan vespreiden, IEDEREEN wilt de kwasten hebben! Hij kreeg van een klant in België wat verfproducten om meubels mee op te knappen, en gaf die direct aan mij "hier, dit is meer wat voor jou". 

En op dat moment was ik bijna vergeten, dat ik eigenlijk heel erg hield van creatief bezig zijn, interieurdingetjes.. frutselen en knutselen. Ik was het gewoon helemaal kwijt! 

Dus ik ging aan de slag met een potje verf... en kreeg de smaak te pakken.

Wat begon met een potje verf en één meubel, werden er al gauw meer. Ik had de werkplaats van mijn pa waar ik lekker mijn gang kon gaan, hij gaf tips, gaf me de kwasten.. en ik ging aan de slag. Inmiddels waren al mijn meubels al geschilderd, dus de kringloopwinkel werd mijn volgende stop... hier hebben ze superveel! Ik was helemaal happy. Moet ik.... zal ik.... hier meer mee gaan doen? 

Het idee was ontstaan. 

Gewoon naast mijn parttime baan op de boerderij, dit kon ik er wel naast doen. Waar moet ik nu beginnen?

Allereerst een naam bedenken. Ik kwam op Re-do & Up-do By Yasmin... RUBY.

Ik vond Ruby leuk klinken, en achteraf gezien komt echt nergens die afkorting terug, mensen noemen mij nu Ruby. Maakt niet eens zo heel veel uit, de naam, als je het goed doet, onthouden ze het toch wel ;). Naar de KVK met mijn plan.. dat was ook zo gedaan! Lijkt heel spannend, is het absoluut niet. 

Een facebook pagina aanmaken is zo gepiept, net als een instagram account. Dit zijn echt de eerste dingen die je kunt doen. Mijn eigen bedrijf was geboren, en ik had een platform waar ik mijn bedrijf kon laten zien.

Een website, volgende stap (ik heb nu dus nog steeds geen geld uitgegeven) kun je gratis maken bijvoorbeeld bij Jimdo.com (later een betaalde versie, omdat ik ook een webshop heb)

En toen? Doen wat Ruby Wonen is! Meubels schilderen, en dit delen op de verschillende platforms. Je begint met heel weinig volgers, likes, bereid etc etc... maar hé.. iedereen moet ergens beginnen!

Al snel kwam Koningsdag op de agenda, en ben ik voor het eerst, met mijn meubels op op de markt gaan staan. Bijna alles verkocht! Ongelofelijk, wat gaf dit een kick zeg. Dit smaakt echt naar meer. Dus ik op zoek naar andere markten. Swan Market, Spullen en Smullen in Breda, een kraampje bij Vintage Brabant, een conceptstore in Breda.. alles heb ik geprobeerd. De ene keer verkoop je goed, de andere keer verkoop je NIKS. Helaas, dan ga je echt met een rotgevoel naar huis, maar hoort er allemaal bij. 

Ik had dus nog steeds mijn parttime baan, en de markten waren op Zondag, dus kon ik erbij doen. Besloten om een verfmerk te gaan verkopen, na lang zoeken, het merk gevonden wat bij me past. 

Verf verkopen in conceptstores, webshop aanmaken (ik had echt in 3 maanden misschien 1 bestelling...) workshops geven in de conceptstores en op locatie. Flyers laten maken. Je kunt je wel voorstellen dat ik het eerste jaar NIKS heb verdiend. Ik heb leuk verkocht, en kreeg al wat meer bereik, maar alles wát ik verdiende, ging meteen weer op aan meer verfvoorraad, meer meubel voorraad, huur voor de conceptstores, de kraampjes tijdens markten, flyers, een pinapparaat..

Ik ben officieel begonnen op 19 Oktober 2015, ik denk dat ik in 2018 mezelf voor het eerst écht salaris heb kunnen uitbetalen. Daarvoor heus wel eens iets leuks voor mezelf gekocht van mijn verdiende geld, maar het meeste bleef gewoon op de rekening en ging op aan mijn bedrijf.. investeren, investeren, investeren. 

De vraag die ik het meeste krijg, wanneer stop je met je vaste baan, en ga je ervoor? Pfoe, dit is mega lastig! Ik merkte, dat Ruby Wonen echt goed ging lopen, en ik geen voldoende tijd meer had om echt bij te benen. Ik had het gevoel dat ik meer tijd moest stoppen in social media, workshops, markten en schilderen..en dit paste allemaal niet meer op de vrije dagen die ik had. 

Ik heb op een gegeven moment het roer omgegooid, en besloten een winkel te openen. Eigenlijk kun je dan pas echt omzet gaan maken, de cijfers schoten omhoog, elke maand weer meer dan de vorige. Dit was Juni 2017. Ik ben gestopt op de zorgboerderij, en ging op maandag en dinsdag bij mijn vader werken. Een beetje zekerheid had ik dus nog wel, kreeg elke maand betaald.. maar nooit zoveel als een fulltime baan uiteraard. Woensdag t/m Zaterdag stond ik in mijn winkel, de Zondag was ik vrij. Het is aanpoten, veeeel werken, uitproberen, falen, vallen en weer opstaan, heel veel geluksmomentjes.. onzekerheid, stress... maar ik zou niet anders meer willen! 

Je eigen bedrijf hebben, voelt niet als werk.. gek hé? Ik heb nog nooit zo hard gewerkt, zoveel nachten wakker gelegen, mijn hoofd die ontploft van ideeën. Maar HOE fijn is het, dat je elke dag mag doen, wat je écht leuk vind!? 

Ik heb mijn visie, noem het ondernemersplan, al 100x bijgesteld. Sterker nog, ik had er geen, ben gewoon begonnen. 

Dit is niet voor niks mijn motto. Ik geloof er echt in, en wat is het ergste wat er kan gebeuren? 

Dank voor het lezen tot het eind ;) En laat gerust een berichtje achter, ik kan helaas alleen niet antwoorden! Dus mocht je na het lezen vragen hebben, stuur dan een email, berichtje of insta-berichtje... ik beantwoord met liefde al je vragen!

Liefs, Yasmin